De eerste twee weken stage

Het is alweer even geleden dat ik een blog heb geplaatst, de tijd vliegt voorbij! Inmiddels ben ik al weer twee maanden in Indonesië en heb ik mijn weg gevonden op mijn stageplek en in Lombok. Ik heb alweer zoveel meegemaakt dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Laat ik beginnen bij mijn eerste stagedag zoals beloofd.

De eerste dag heb ik een rondleiding door de school gekregen, met uitleg over de 20!! klassen en de verschillende beperkingen binnen de school. Ik heb mij in alle klassen voorgesteld in het Indonesisch met daarbij een beetje gebarentaal, spannend! Toen ik weer terug was in de kos, was ik zo moe van alle indrukken (en de warmte) dat ik een dutje heb gedaan. De volgende dag begon het dan echt, mijn eerste stagedag ben ik door de directeur opgehaald en mocht ik bij hem achterop de motor naar stage. Geweldig, kan hier allemaal. Dit zou ik me in Nederland echt niet voor kunnen stellen.

Het was een leuke dag en de eerste indrukken zijn goed, leuke collega’s en lieve kinderen, alleen het communiceren is soms nog wat lastig. Ik loop dus stage op een school die begonnen is als school voor dove kinderen, maar waar inmiddels kinderen met allerlei soorten beperkingen les krijgen. Zo zijn er verstandelijk beperkte kinderen, dove kinderen, kinderen met down syndroom en kinderen met spasme. Er was mij vooraf verteld dat het een kleine school was, maar er zitten 130 kinderen op de school verdeeld over twintig klassen, best wel groot dus.

Op de school worden reguliere lessen gegeven, maar op donderdag en zaterdag is er ook kookles, erg leuk! Ik heb al geleerd om tempé goreng en ote ote te maken, en nog een paar gerechten waar ik de naam niet van weet. Vrijdag is de dag van het gebed en wordt er hier op school extra aandacht besteed aan het geloof. De verschillende geloven beginnen ’s morgens, gescheiden van elkaar, met een gebed van ongeveer anderhalf uur. Ik heb deel mogen nemen aan het gebed samen met de hindoes. Na het gebed was er gewoon les, maar de kinderen zijn op vrijdag wel eerder vrij, zodat zij op tijd thuis zijn voor het volgende gebed. De eerste week heb ik ook op zaterdag stage gelopen, zodat ik weet welke activiteiten er allemaal zijn binnen de school. En zaterdag staat in het teken van sport en spel, ik heb meegedaan met een groepsdans, hoelahoepen en basketbal. Het is leuk om op deze manier interactie te hebben met de kinderen.

Zondag was ik vrij en ben ik naar Alberto’s geweest samen met de andere meiden.

Mijn tweede stageweek begon op maandag met een apél, waarbij alle kinderen in rijen staan opgesteld op het schoolplein. Het duurde ongeveer een half uur en deed mij een beetje denken aan het leger. Tijdens het apél wordt ook het schema van die week doorgenomen. Ik heb deze stageweek veel observaties gedaan in verschillende klassen. Ook heb ik al zelfstandig les gegeven aan een klas vol dove kinderen. Ik dacht dat ik samen met de leraar van de klas les zou gaan geven, maar deze leraar was nergens te bekennen. Toen kwam de directeur en kreeg ik te horen dat ik de les mocht gaan geven, omdat de directeur zelf ook weg moest. Daar stond ik dan, voor een klas met dove kinderen zonder enig idee waarover ik les moest geven. Improviseren dus, iets wat ik best lastig vind. Gelukkig kwam er al snel een andere lerares de klas in om mij te helpen.

Die donderdag had ik zoveel last van mijn buik dat ik naar huis ben gestuurd om uit te zieken. Erg jammer want ik zou die middag mee gaan naar dansles van de kinderen, gelukkig is er elke donderdag dansles. De mensen hier zijn echt super behulpzaam, ik kreeg direct van allerlei kanten hulp in de vorm van olie voor mijn buik, tabletten en er werd direct overleg gedaan over wie mij naar huis zou brengen. Ik heb gezegd dat ik wel een taxi zou pakken, omdat er nog gewoon lessen waren.

Eenmaal thuis voelde ik me steeds slechter en bracht ik de hele avond zowat door op het toilet (sorry voor de details). Ik had verwacht de volgende dag wel weer beter te zijn als ik even goed uit zou rusten en zou leven op bananen en cola, maar helaas. Vrijdag voelde ik mij nog slechter, slap, hoofdpijn, pijn in mijn botten, geen eetlust. Uiteindelijk heb ik Nick op de hoogte gesteld en hij stelde voor om voor de zekerheid even langs het ziekenhuis te gaan. Ziekenhuis!? dacht ik, maar in het buitenland kun je beter het zekere voor het onzekere nemen. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd er gevraagd of ik naar een huisarts wou of een darmspecialist, zo makkelijk gaat dat hier. Ik heb gekozen voor de huisarts. Na wat vragen en een onderzoek werd de diagnose: ecoli gesteld. Ik kreeg een infuus waar allerlei verschillende dingen in werden gespoten en met een tasje vol met pillen kon ik weer naar huis.

Ik heb mij het hele weekend slecht gevoeld, wat erg jammer was want ik was samen met de andere meiden uitgenodigd voor een traditionele bruiloft. Ik heb wel kunnen genieten van de foto’s en snapchats van de anderen, ookal was dit een schrale troost. Gelukkig ging het na het weekend al beter, ik had antibiotica gekregen en dat slaat meestal wel snel aan. Inmiddels ben ik weer helemaal beter :)

Hier een kleine greep uit de dingen die ik geleerd heb:
- Maak nooit een spin dood in Indonesië. Ik ben het helemaal vergeten te vertellen maar de eerste avond in de Kos had ik een spin op mijn kamer. Normaal gesproken roep ik mijn vader in paniek zodat hij de spin dood weg kan halen, helaas kon ik hem er niet bij roepen, dus moest ik het zelf doen. Ik heb snel mijn vliegenmepper uit mijn koffer gepakt, alle moed verzameld en de spin dood gemaakt. Ik was trots op mezelf en ging verder met het uitpakken van mijn koffer en het inrichten van mijn kamer. Toen ik opeens in mijn ooghoek wat zag bewegen. De spin bleek zwanger te zijn en er krioelden wel honderden babyspinnen over de vloer!! Ik probeerde ze met mijn vliegenmepper dood te maken, maar ze waren te klein en gingen alle kanten op. Uiteindelijk is het me gelukt met veel haarlak en deodorant om ze dood te maken. Achteraf kan ik er wel om lachen, echt weer wat voor mij.

- Koken op gas is niet mijn ding. Rijst bijvoorbeeld, die is altijd bruin en aangebrand of niet gaar. En toen ik pannenkoeken wou bakken had ik een gigantische vlam in de pan! Ben me echt rot geschrokken, hoe krijg ik het voor elkaar haha.

- Er zijn hier geen verkeersregels, ze rijden hier als gekken met allemaal scooters en auto’s door elkaar, vooral in onze straat. Er zijn wel zelfbedachte verkeersregels, zo toeter je bijvoorbeeld wanneer je iemand inhaalt en wanneer je op een kruispunt rechtdoor wil gebruik je je waarschuwingslichten.

Bedankt voor het lezen van weer een blog en voor jullie reacties op mijn vorige verhalen. Het lukt via deze site helaas niet om op jullie reacties te reageren, maar ik lees ze allemaal en jullie leuke en lieve reacties doen mij heel goed! 

Groetjes vanuit Indonesië, 

Anneroos